Elke twee weken vragen we een inwoner van Den Haag naar zijn of haar herinneringen aan onze stad. Wat is typische Haags, voelt thuis en mag dus niet ontbreken in ons archief? Deze keer is het woord aan Jolanda Smolders.

Thuis in het archief met Jolanda Smolders

Jolanda Smolders is ouderenwerker Escamp, actief in de LHBTI-gemeenschap. Het heeft lang geduurd voordat ze ontdekte dat Den Haag zo’n mooi warm mozaïek is van allemaal kleine buurten in verschillende wijken.

35 jaar geleden

Toen ik 35 jaar geleden hier kwam om te studeren, kon ik wel verzuipen in de lange lanen en grote gebouwen. Ik kwam uit het kleine veilige Haarlem met een écht centrum, en was in Den Haag totaal de weg kwijt. Overal stonden lange jongens met van die Haagse matjes, en de politie reed in mercedessen, echt chique en koninklijk.

Voor lesbische vrouwen waren er weinig veilige plekken. Je had café Landman en discotheek Strass, en het COC op de Scheveningse Veer, waar ik ook achter de bar heb gestaan. Maar overal waren het vooral homo’s die kwamen en maar heel weinig vrouwen.

Ik heb mijn partner via een advertentie in de Volkskrant gevonden, vrouw zoekt vrouw. Dat was ongebruikelijk en voor een student duur. Maar dan krijg je zo’n handvol echte brieven, echt spannend. Nu gaat dat allemaal online, dat is toch anders.

Invloed

De jaren ’80 met al die demonstraties mis ik wel. Elke week was er wel een groep bezig op het Binnenhof. Ik liep altijd met wat badges op, van het vrouwenhuis of tegen kernwapens. Je was ergens voor of tegen, maar er was veel solidariteit en wij actievoerders waren sterk met elkaar verbonden.

Mijn moeder belde vaak als ze weer een demonstratie in Den Haag had gezien op tv, of het nog wel goed met mij ging. We hadden wel invloed, zelfs zo’n mannenbolwerk als Sociëteit De Witte hield af en toe een vrouwenbijeenkomst.

De stad is nog steeds niet veilig voor de LHBTI-gemeenschap. De witte christelijke hetero-norm zit heel diep, met name bij mannen. Die kunnen met ons niet omgaan, zijn onzeker en gaan potenrammen. Vreselijk. Hard werken aan de emancipatie van de LHBTI-gemeenschap is nog steeds en altijd opnieuw nodig. En vrouwen sterker maken, wij ouderen moeten jonge vrouwen coachen.

Kernwaarden

Botox? Waarom doe je dit? Wie stelt de norm? Vrouwenissues worden nog steeds niet omarmd. Kleine stappen, b.v. straten naar belangrijke vrouwen te benoemen, gebeurt nog maar mondjesmaat.

In mijn werk als ouderenwerker probeer ik de Raad van Bestuur zover te krijgen dat onze organisatie zich inzet voor het Roze Loper Certificaat. Tolerantie, respect, inclusie en openheid zijn dan de kernwaarden bij alles wat we doen.

Sinds Black Lives Matter hebben we gelukkig ook veel meer discussie en open gesprekken over discriminatie op het werk. Veel van mijn collega’s komen uit andere landen en culturen. Zij worden vaak zo bot gediscrimineerd, dat je denkt dat het nog steeds 50 jaar geleden is. We praten er veel over, proberen elkaar ook echt te ontmoeten. En door te vragen, want de pijn zit vaak diep.

Echte Hagenaar

Toch voel ik mij na al die jaren een echte Hagenaar, en ben trots op de stad met al die mooie nieuwe architectuur. Zelf leef ik in twee verschillende werelden: ik woon bij Loosduinen en ik werk in Escamp. Door mijn werk zie ik dat de armoede snel toeneemt in de stad. Zelfs bij de voedselbank moet je al in de rij staan en met allerlei bewijzen komen, anders krijg je niets. En in mijn wijk Bohemen, ja, daar is discriminatie niet eens een onderwerp.


Leuk artikel? Lees meer over Thuis in het archief of een van de andere gastblogs.

Wilt u met uw verhaal ook bijdragen aan de geschiedenis van Den Haag en al haar wijken? Neem dan contact op met het Haags Gemeentearchief via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken., een van onze medewerkers neemt dan contact met u op.